Het allerlaatste weekend van dit seizoen was aangebroken. Op woensdag vertrokken we naar onze kampeerplaats in Weidum. Na het uitpakken en opzetten van de tenten, was er nog een korte safety check van de boot. Daarna hadden we de hele middag voor onszelf. Het was warm, dus we hebben met veel plezier gezwommen. Na de gezelligheid in het water was het tijd voor avondeten. Hierna volgde het palaver, waarin werd verteld hoe de laatste etappes zouden verlopen. Na een potje voetbal werden de knakworstblikken geopend. Tot nu toe nog steeds de beste snack in de avond. Uiteindelijk gingen we na al deze gezelligheid, ook met andere teams, slapen. 

De volgende ochtend vertrokken we naar Workum. Voordat we konden varen, moesten we de panelen nog even schoonmaken en ze aftapen. Dit zodat er geen water door de kieren rond de zonnepanelen heen zou sijpelen. En water is gewicht, dus dat wil je natuurlijk voorkomen. Naast dat voor twee uur zitten in water natuurlijk niet zo leuk is voor de schipper. Een grote takel liet de boten in het water zakken. Emilie Linker begon met varen. Al snel vormden zich groepjes van boten die aan elkaar gewaagd waren en die rond hetzelfde tempo bleven hangen. Het gat tussen peloton 1 en 2 was aardig groot, maar onze schipper was bezig om deze te overbruggen. Ondertussen racete ons team op het land achter de boot aan. We hadden een aantal bruggen uitgekozen om de boot op te wachten. Vaak kon je de boot maar even zien, want de snelheid zat er goed in. Rond middagetentijd kwamen we aan in Harlingen. Hier was een pauze ingelast door de organisatie. Emilie kon eindelijk haar benen weer strekken, en dat benutte ze goed. We waren namelijk in de thuisstad van team 11, RSG Simon Vestdijk, waar we veel mee zijn opgetrokken. Zij wisten natuurlijk dat er een supermarkt dichtbij zat, waar meerdere dozen ijs ingekocht werden. Dit was ook zeer zeker nodig voor de verkoeling, want je brandde weg in de zon. Na het shoppen moest er nog even gewacht worden tot de laatste boot binnen kwam. Leanne van den Berg mocht nu voor ons in de boot stappen. Zij voer het laatste stuk naar Franeker succesvol. Uiteindelijk was plek 5 voor ons. Wat later in de avond moesten we nog snel kostbare spullen droogzetten, want voor de nacht was regen voorspeld! Dit betekende ook de boot afdekken, zodat hij niet helemaal vol zou lopen met water. En niet te vergeten, nog even knakworsten eten. Met een goed gevoel gingen we slapen, want voor etappe 4 hadden we een troef achter de hand. 

Er was vrijdag slecht weer voorspeld, inclusief onweer. Hierdoor was de start van de wedstrijd met twee uur vooruitgeschoven. Dit betekende ook dat wij twee uur langer in bed konden liggen. Het had die nacht aardig geplensd, maar de boot had het gelukkig overleefd. Ook het onweer trok ‘s ochtends gelukkig over. Wel bleef het de ochtend nat. Deze dag ging Wietse Hulder de etappe Franeker naar Birdaard varen. Precies een week terug had hij dat ook gedaan, dus hij had een groot voordeel ten opzichte van de andere schippers. Hij wist de route nog precies en had ervaring met doorgassen in bepaalde bochten. We hebben de boot weer op verschillende plekken opgewacht en heel hard gejoeld voor Wietse, want we hebben bijna de hele race op kop gevaren. Andere teams bleven achter in hun sprint door het weer, want het was aardig bewolkt! Veel teams besloten daardoor om voor safe te gaan en de race rustig uit te varen. Wij, aan de andere kant, hadden niks meer te verliezen en wisten dat we betere panelen hadden dan de rest. Dus het gat tussen Wietse en de rest werd steeds groter. Uiteindelijk zijn we eerste geworden! Met het hele team hebben we lekker een terrasje gepakt aan de waterkant en de overwinning gevierd. Voor elke boot die langs kwam varen hebben we geapplaudisseerd. Deze avond met de prijsuitreiking waren we trots en blij. We hebben nog nooit zo hard geklapt voor andere teams als toen. We hebben het plankje in ontvangst genomen met een grote glimlach. Wel was een schoen van Syger, de schipper voor etappe 5, mysterieus verdwenen in een weiland. Met bijna het hele team hebben we het weiland afgezocht. Bleek dat een ander team de schoen verder het weiland in had gegooid. Gelukkig hebben we de schoen teruggevonden. Het zou wat zijn als Syger de laatste etappe met maar één schoen aan had moeten varen. Toen kwam de laatste nacht. De laatste nacht alweer in dit geweldige avontuur. Om 1 uur speelden sommigen nog een potje kaarten onder de grote tent met andere teams. Anderen lagen al in hun tent te pitten. 

De laatste ochtend was het vroeg voor een paar teamleden. We wilden de accu nog helemaal vol laden, dus om half 6 werd het zeil van de boot af gehaald en werden de zonnepanelen richting de zon gezet. De hele ochtend terwijl wij alle spullen in aan het pakken waren, kon de boot laden. Rond half 10 hadden we alle bagage in de bus en zetten we de boot erachter. We keken nog een laatste keer om naar de plek waar we het zo gezellig hebben gehad. Toen stapten we in de auto en de bus en reden we met de boot naar de trailerhelling. Syger Swart ging voor ons het laatste stuk naar Leeuwarden varen. Het was in de ochtend best zonnig en we hadden ook een goede start in Birdaard. Toch ging het stuk richting Dokkum niet heel snel door de tegenwind en de golven die deze veroorzaakte. We moesten een boei in Dokkum ronden en daarna gingen we op weg naar Leeuwarden. Ondertussen trok de lucht dicht met wolken en begon het te druppen. Onze concurrenten voor de top drie hadden hier gelijk last van. Met timers stonden we langs de kant om ons tijdverschil te berekenen op deze teams. In het overall klassement stonden we toen namelijk maar op een paar seconden afstand van plek 2 en op 3 minuten afstand van plek 1. Omdat alle boten niet tegelijk waren gestart hadden we dat ook gemeten. Met de combinatie van deze gegevens wisten we hoeveel seconden of minuten we een aantal teams voor moesten blijven om de winst te behalen. We waren ook goed op weg, totdat we het nieuws kregen. De accu was leeg. Dit kwam eigenlijk onverwacht, omdat we hem compleet vol hadden geladen in de ochtend. Er had niks meer in gepast. Maar de combinatie van op volle kracht tegen golven in varen op het stuk naar Dokkum en het weer dat omsloeg, was toch te veel geweest voor de accu. Andere teams hadden daar al veel eerder last van gekregen, waardoor wij even voordeel hadden. Toch had de tijd ons ingehaald. Het was vooral eng voor onze podiumplek omdat we niet wisten of we stillagen of niet. Ook de communicatietelefoon in de boot was bijna leeg. Daarnaast was Estela voor onze boot vastgelopen, een programma waarop de boot te volgen was. Gelukkig is het Syger gelukt om ons te bereiken en vertelde dat we rustig aan het doorvaren waren op de panelen. Het team sprong een gat in de lucht, maar daarna gingen we natuurlijk gelijk weer rekenen. Hoe ging het met de tijdsverschillen met andere teams? Ondertussen reden we naar de finish bij de Grote Wielen in Leeuwarden. Door onze goede panelen konden wij harden doorvaren op de panelen dan dat andere teams konden met een lege accu. Denk aan iets van 9 km/h, terwijl de andere teams 6 km/h moesten varen. In spanning wachtten we af bij de finish, totdat we in de verte een boot zagen met onze prachtige blauwe, roze en gele verf. Naast hem voer onze grootste concurrent: het Drachtster Lyceum. Allebei bewogen de boten zich op slakkengang voort. Syger was uitbundig naar ons aan het zwaaien terwijl onze boot en die van het Drachtster Lyceum nek aan nek de eindstreep naderden. Nog steeds in slakkentempo, maar het was geweldig om te zien. Op de kade waren wij Sygers naam aan het scanderen. Net voor de finish gooide Syger het gas nog open met het laatste beetje wat de accu te bieden had. We voeren nét eerder over de finish dan onze concurrent. Wauw. We hebben gewoon de Elfstedentocht uitgevaren! Onze boot hebben we uit het water gehaald en alvast klaargezet bij de bus. Daarna was het in spanning afwachten op de uitslag. Niet te vergeten, ook de laatste stempel en daarbij het Elfstedenkruisje hebben wij opgehaald! Daar kwamen we het hoofd van de organisatie tegen: Dennis Carton. Hij plaagde ons met het feit dat hij de uitslag al wist. Wij moesten nog wachten tot na het avondeten. Maar iets in zijn blik zei dat het ons gelukt was om een podiumplaats te halen. Tijdens het avondeten werden we nog geïnterviewd voor in het solarbootjournaal. Waar we stonden in het klassement. “Derde? Vierde?” “Dus het is spannend?” “Ja, heel spannend!” “Kan je wel eten dan?” “We hebben heel erg honger, dus we kunnen wel eten.” Nina werkte snel een hap pasta naar binnen. Het was een vermoeiende dag geweest, maar we waren voldaan. Tijdens de prijsuitreiking stonden we in spanning voor het podium. Zou het nou wel, zou het niet? Toen werd onze teamnaam geroepen: derde plaats! Op het podium met een grote glimlach een prachtige beker in ontvangst genomen, waarna er een mooie teamfoto van ons is gemaakt. We hebben het gehaald. We hebben een beker. We hebben de ervaring. En volgend jaar gaan we winnen!